ในโลกการทำงาน ไม่มีทีมไหนหรอกที่ไม่มีปัญหา
แต่ถ้าให้เลือก…สิ่งที่หนักที่สุดในแต่ละวัน
มันไม่ใช่ “งาน”
แต่คือ “คนกับคน” ต่างหาก

โดยเฉพาะเรื่องเพื่อนร่วมงานที่ไม่ถูกกัน
บางครั้ง…มันไม่ใช่แค่สองคนที่ได้รับผลกระทบ
แต่ใครก็ตามที่อยู่ตรงกลาง
เป็นคนฟังบ่น เป็นที่ระบาย
สุดท้ายก็กลายเป็นคนที่ “เหนื่อยใจ” ไปกับเขาด้วย

เชื่อไหม?
หลายคนฟังเพื่อนบ่นเรื่องเพื่อน
แล้วรู้สึกว่าตัวเองต้องทำอะไรสักอย่าง
แต่ไม่กล้าปฏิเสธ ไม่กล้าตัดบท
เลยวนซ้ำอยู่กับดราม่าที่ไม่จบสิ้น

แต่ความจริงคือ…
ถ้าเราแค่ฟัง มันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาอะไรเลย
บางที…สิ่งที่เราทำได้
อาจไม่ใช่การรับฟัง
แต่เป็น “การตั้งคำถาม” ที่พาเค้ากลับมาดูข้างในใจตัวเค้าเอง

ลองตั้งคำถามแบบนี้…

• “แกอยากให้ชีวิตในที่ทำงานมันเป็นยังไง?”
• “จริงๆ แล้ว แกมีปัญหาอะไรกับเขากันแน่?”
• “ต้นตอของปัญหานี้มันคืออะไร?”
• “เคยลองคุยกับเขาตรงๆ หรือยัง?”
• “แกคิดว่าการเอาเรื่องนี้ไปบ่นกับคนอื่น มันช่วยอะไรได้จริงๆ ไหม?”

คำถามเหล่านี้ ไม่ได้เอาไว้ต่อว่า
แต่ใช้เตือนสติ…
ให้เขากลับมาทบทวน
ว่าแท้จริงแล้ว ปัญหาอาจไม่ได้อยู่ที่ “คนนั้น”
แต่อยู่ที่ “ความกลัวในใจเค้าเอง” ก็ได้

อย่าลืมว่า…
ไม่มีใครเกลียดใครได้โดยไม่มีเหตุผล
บางทีสิ่งที่เพื่อนเราแบก
คืออคติ ความคาดหวัง หรือแม้แต่ปัญหาภายในที่เค้ายังไม่เคยยอมรับ

สำหรับคนที่อยู่ตรงกลาง
อยากบอกว่า…
คุณไม่จำเป็นต้องกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของใคร
สิ่งสำคัญคือ
เราต้องกล้าปกป้องใจตัวเองก่อน
ไม่ใช่ตัดเยื่อใย
แต่กล้าที่จะไม่จมอยู่ในปัญหาคนอื่น
และถ้าคุณเองก็ยังรู้สึกออกจากวงจรนี้ไม่ได้
บางที…ต้องเริ่ม “คุยกับใจตัวเอง” ให้ชัดก่อน

หากคุณรู้สึกติดอยู่ในดราม่า
และอยากหลุดจากวงจรเดิม
ขอชวนให้กล้ากลับมามองตัวเอง
เข้าใจปมในใจ
เพราะการเปลี่ยนแปลงที่แท้จริง
มันเริ่มที่ใจเราเอง